Errejon, Abalos eta ezkerraren listoiak

Elkarren artean oso desberdinak diren tipologiei erantzuten badiete ere, ezkerraren inguruan agertu diren bi eskandaluek, Iñigo Errejonenak eta Jose Luis Abalosenak, badute zerbait amankomunean. Legearen ikuspegitik oso kasu kezkagarriak ez ezik, politikoki ere oso larriak dira. Izan ere, bi kasu horien eztandak, oso denbora gutxian, kolpe batez hautsi ditu azken hamarkadan Espainian indar aurrerakoiek beretzat hartu dituzten bi aldarrikapen nagusiak: matxismoaren eta ustelkeriaren aurkako borroka.

Ezkerrak besteei jarri zizkien etikari eta moralari buruzko listoiak, azkenean, altuegiak izan dira ezkerra berarentzat. Ez litzateke bidezkoa izango orain orokortzea jokabide horiek gutxi batzuei dagozkienean, baina egia da, era berean, Errejon eta Abalos ez direla bigarren mailako politikariak izan. Bata, Sumarren bozeramaile ohia, 'bakarrik bai da bai' leloaren aitzindari nagusietako bat izan zen. Eta bestea, ministro ohia, Mariano Rajoyren aurkako zentsura-mozioa defendatzeko arduraduna izan zen 'Gürtel auzia'ren epaia eta gero.

Beraz, biek garbitasunaren zaindaritzat hartu zuten beren burua, eta jendaurrean eskatu zieten besteei beraiek pribatuan betetzen ez zutena. Eta, gainera, beren alderdi politikoen ordezkari gisa egin zuten, alderdi horiek –Podemos, Mas Madrid eta Sumar, alde batetik, eta PSOE, bestetik– eta horiek bakarrik berma zezaketelako txukuntasuna saldu nahian. Errealitate gordina da hori guztia ez dela alderdi baten edo bestearen kontua, ustelkeria boterearen berezko gaitza delako eta matxismoa gizartearen esparru guztietan dagoelako.

Lurrera botatako bi listoi horiek ezkerrean katarsi bat gertatzeko balio beharko lukete. Espazio horrek matxismoaren eta ustelkeriaren aurkako borroka defenda dezake, eta defendatzen jarraitu behar du, nola ez. Baina ondo egingo luke talaia moraletik jaitsiko balitz eta onartuko balu sexu-erasoak eta kargu publikoetara jotzea aberasteko ez direla eskuinari bakarrik eragiten dioten gaitzak.