Festibal gehiegi

Hasi da musika festibalen garaia, eta banda eta kantariak beren karteletan kontratatzeko, berresteko eta iragartzeko gerra. Lehiaketa zurrun samarra da, baina badirudi funtzionatzen duela, ekitaldi handi horietako gehienek sarrerak berehala agortzen baitituzte.

Erabateko eromen soziala bizi dugu zuzeneko musikagatik, jaialdi baten esperientzia bizitzeagatik eta ezer ez galtzeagatik (FOMO deritzona mundu anglosajoian). Pandemiaren garaitik eta mugikortasun restrikzioen amaieratik dator, eta logikoa zen itxialdi luze baten ondoren, baina, harrigarria bada ere, ez du behera egin hilabeteak eta urteak igaro ahala.

Sarrerak inoiz baino garestiago daude, baita estadioko kontzertuetan eta festibal handietan kontsumitzen diren edari eta janariak ere. A priori, patrika guztiek ezin dute horrelako ekitaldi baterako sarrera ordaindu, are gutxiago prekarioan bizi diren gazteak.

Hala ere, eskaria hor dago eta ukaezina da. Arazoa musika-proposamenen kalitate artistikoa da, gero eta antzekoagoak baitira haien artean, eta produktu hutsak diruditen banda gehiago baitaude. Laburbilduz, jaialdi gehiegi hain kalitate eskaserako proposamenetan.

Zaila da kantekin harritzea eta zerbait berria eskaintzea gaur egun, eta, horregatik, proposamen musikalek gero eta antz handiagoa dute haien artean, eta ez dute ez berritasunik ez kalitaterik ekartzen beren abestietan. Eta 'show' on batekin, dantzekin edo argi ikuskizunekin kamuflatzen badituzte ere, abestiek eskasak izaten jarraituko dute. Gauzak horrela, hobe da jaialdi txikiagoak eta artistikoki koherenteagoak bilatzea. Zaila da hauek aurkitzea, baina egon badaude.