Dylanen betaurrekoak

Ez du ezer irabazi Oscar sarietako azken edizioan, baina niretzat 'A Complete Unknown', Bob Dylanen film biografikoa, urteko errebelazio handienetako bat da, bai bere kalitate zinematografikoagatik, bai 'Minnesotako bardoaren' abesti bikainak berreskuratu eta entzule belaunaldi berri bati eskaintzeagatik.

Baina hortik harago, intriga eta lilura sortzen dit oraindik ere Dylanen figurak (edo Chalamet esan beharko genuke?), nor filmaren zati handi batean ezkutatzen da -batez ere bigarren erditik aurrera- betaurreko batzuen atzean, rockaren Wayfarer klasikoak. Betaurreko ilun hauek ematen diote bere inguruan gertatzen ari denarekiko nolabaiteko distantzia, nahiz eta, ustez, bera izan behar den bere filmeko protagonista.

Jenioarena irudi estatiko bat da nolabait, atzetik datozenengan pizten duen maitasun-gorrototik isolatuta. Badakigu pertsona horiek zer pentsatzen duten, baina ez Dylanek berak zer pentsatzen duen gertatzen ari denaz. Bakarrik dakigu bere kezka musika eta poesia sortzen jarraitzea dela.

Benetako Dylana betaurreko horien atzetik ere isolatu izan da beti, zerbaitetik ihesi ibili da beti, atzera begiratu gabe eta kritika edo modez gehiegi arduratu gabe. Horren erakusgarri da 30 urte daramatzan bira amaigabea, 'Never Ending Tour', aurrerantz egindako benetako ihesa, gaur Piongiangen, adibidez, edo bihar Tasmanian arituko dena.

Filmari izena ematen dion 'Like a Rolling Stone'-eko bertsoak dioen bezala, Dylan beti izan da ezezagun oso bat. Eta hala izaten jarrai dezala.