Bulimia audiobisuala

Badirudi konfinamenduen eta plataformen garai hauek zuzenean 'ikus-entzunezko bulimia' moduko batera eramango gaituztela. Telesailak elkarrizketa kulturalaz jabetu dira. Telesailen bati jarraitzen ari ez bazara, hobe duzu etxetik ez irtetea. Zure elkarrizketak ez du inolako interesik izango, 'out' egongo zara ezinbestean. Zinema jaialdi handiek Netflix bezalako plataformen izaera zinematografikoa onartzeari uko egiten diote oraindik. Neurri batean ulertzekoa da; zentzu askotan, 'zinema' bezala ezagutzen genuen hori ez da plataformetan eskaintzen den gauza bera. Gure haurtzaroko 'Colombo' edo 'Los Angeles de Charlie' telesailek ere ez dute zerikusirik gaur egungoekin. Orain kontsumitzen dugun produktua betiko telesailen, ohiko zinemaren eta kulebroien arteko erdibidean dago. Kritikari batzuek behin eta berriz esaten dute plataforma horiek 'ikus-entzunezko pizzeriak' baino ez direla, eta ez zait bidezkoa iruditzen. Kalitatea, beste ekoizpen artistiko batzuetan bezala, era askotakoa da. Hori bai, horren eskaintza ugaria izanik, nekez aurki daitezke harribitxiak. Bestalde, ez du axola 'inteligentziak' -gaur egun horrelako zerbait izatekotan-, horiei prestigioa kentzen tematzea; garaiak haien alde daude, nahi eta nahi ez.

Nerabeek tabletetan ikusten dituzte beren telesailak ohean, eta helduok gero eta handiagoak diren telebistak eskuratzeko joera dugu, zineman bezala sentitzeko. Garraio publikoko joan-etorrietan, telefono mugikorra erabil dezakegu telesaioak ikusten jarraitzeko, eta horrela ez dugu astirik izango txorakeriak egiteko, adibidez…mmm, pentsatzeko.

Joera horri lotutako fenomeno bat telesailen betikotzea da. Gustuko al dituzu 'Los Soprano', 'Perdidos', 'Orange is the New Black', 'El Cuento de la Criada' edota 'La Casa de Papel'? Pena ematen dizu amaitu izanak? No problem. Gure lantegia prest dago bigarren, hirugarren, enegarren denboraldia eskaintzeko, asetasun absolutura iritsi arte behar diren bezainbeste, gonbitoari eutsi ezin diozun arte. Egia esan, oroitzapen ezin hobea utz lezaketen telesail batzuei ustel usain jasanezina darie azkenean.

'Casablanca' pelikula mitikoa HBO plataformak egin izan balu, Rick eta jendarmearen arteko «adiskidetasun ederra« luzatuko lukete hainbat denboralditan. Gidoilarien eskutik biak armairutik irtengo lirateke, eta ezkondu ostean, alokairuko seme-alabak izango lituzkete, geroago dibortzio prozesu luzea izango eta manifestazio negazionistak antolatuko lituzkete. Internetek eskaintzen zigun »Secondlife« hura sekulako porrota izan zen. Orain telesailak dira asteetan zehar beste bizitza bat bizitzeko aukera ematen digutenak. Batzuetan errealitateak berak eskaintzen dizkizu kulebroi perfektuak, 'The Crown' kasuan bezala. Errege-etxe britainiarrak kapitulu ahaztezinak eskaini baitizkigu. Ikusiko al dute beraiek haien inguruko telesaioa? Nolako iruzkinak egingo dituzte? Eta, bide batez, zergatik ez 'Spanish Crown' bat egin? Hor uzten dizuet ideia.

'Planteamendua, korapiloa eta amaiera' iraganeko kontuak omen dira. Orain planteamendua dugu, bai; korapiloak absurduraino nahasteko joera dauka, eta amaiera, jakina, beti irekia, denboraldi asko gehitu ahal izateko, pertsonaia guztiak gorrotagarri bihurtu arte.

• Temas
• euskera