Idi adarmotza

Ardo gorri basoak barraren amildegira jauzi egitea erabaki du eta lurrean lehertu da. Zerrautsez estali dituzte istripuaren arrastoak; baina ziur badela, hor zehar, kristal zatiren bat… Ongi etorri Bar Gloriara. Taberna erraldoi honen gidari dira lopetegitarrak eta haiekin zerbitzari lanetan ibiltzen den Mikel, zeina sendiaren parte bihurtu den kasik denboraren poderioz. Komunitate honen konstelazioa aztertzeko aitzakia da eleberri hau. Bi ahizpek aktiboki parte hartzen dute zerbitzari lanetan, baina izaera kontrajarria dute: Ana da dena zuzen egiten duen kidea, baina familiarengandik eta tabernatik aldentzen saiatuko da ahal duen bezain pronto. Rakelek, berriz, ez du ihesbiderik. Ez ditu gauzak bere ahizpak bezain txukun egiten eta harekin aldera dezaten kondenaturik dago, bere aitaren begien aurrean batez ere. Aitak, Patxik, Rakelen bidea zuzendu nahi luke, baina ez daki alabarekin komunikatzen. Idiekin, ordea, ondo moldatzen da, eta haiei eskaintzen die alabari ukatzen dion mimoa. Ama, Bizenta, gertatzen den guztiaren konplize isila da. Hainbeste, ezen hil eta hainbat urtera bere nitxotik ateratzen dutenean bere gorpua ez baita usteldu. Beti hor, beti geldi eta isilik. Tabernatik kanpoko gertaerak eta bilkurak parrandaren edo gaixoaldiari lotuta daude, eta, haietan ere, konstelazioa ez da guztiz desegingo.

Denboran aurrera eta atzera egiten du eleberriak, baina giroa beti da duela hainbat urtekoa, zoko usaina darion herri txiki batekoa. Gertakizun daudenak maisuki aurreikusten ditu Ibarzabalek tabernako elementuetatik abiatutako metaforen bitartez. Alkoholari kateatutako sendia marrazten du Ibarzabalek. Idi probak, txikiteroak, amantal koipetsuak, arbasoen bizitza errepikatzera kondenaturik dauden pertsonaiak, desira ezkutuak eta ezkutuko erasoak… Giro tradizionalaren eta egungoaren arteko talka ikusgarria sustatzen du idazleak 27 kapitulu laburren bidez