Arineketan eta presiopean

Broad Peak igo omen zuen, bakarrik, 17 ordutan, baina badirudi aurreko gailurrean lotu zela, eta Cho Oyun berdin, gailur zabal haren puntu batean gelditu zen. Shisha Pangman erdiko gailurra zapaldu zuen eta ez nagusia. Eta bitxia izan zen K2 gailurrera egindako igoera, bakarrik berriz, eta 24 ordu baino gutxiagoko ordutegiarekin. Nanga Parbaten ere kontu arraroa gertatu zen, izan ere, gauean gailurrera iritsi zen. Horien ostean, Annapurna, Manaslu, Dhaulagiri, Lhotse eta Makalu etorri ziren. Azkenik, fatalitatea etorri zen: 1995ean, Kangchenjungaren hego-mendebaldetik ez zen itzuli.

Askotan, Benoit Chamouxek Erhard Loretanekin kointziditu egiten zuen, bi himalayistok azkar joatea gustuko baitzuten. Loretan-Troillet bikoteak Everesten, 1986an, egindakoa itzela izan zen: 43 ordutan Hornbein korridorea. Bada, urte berean, Chamouxek 24 ordu baino gutxiagoan igo zuen K2. Frantsesak 8.000 irensten ditu modurik azkarrenean, estiloaz gehiegi arduratu gabe, eta suitzarrak nahiago ditu inprobisazioa, abentura eta bide ezezagunak.

Aipaturiko bi mendizaleak Kangchenjungako kanpamendu nagusian batu ziren, baina oso ideia ezberdinekin. Loretan prest dago hamalaukoen lasterketa hura bukatzeko, baina lasai egin nahi du, eta kasu hartan, Jean Troillet adiskidearekin eta André Georgesekin batera, Yalung Kang eta Kangchenjunga mendien arteko zeharkaldia du helburu.

Benoit Chamoux egun batzuk geroago heldu zen bertara, eta betiko legez, estresatuta dator.

Behar bezalako girotze fasea amaiturik, suitzarrak gorantz joateko prest daude. Elur dezente egin du, eta azkenean bide normaletik jotzea erabakiko dute. Bertan ere, Benoit Chamoux dago Pierre Royerrekin eta sherpa talde indartsu batekin. Bi taldeak oinarrizko kanpalekutik irten ziren urriaren lehen egunetan. Eta abiadura handia hartuta, bi egun geroago, denak 4. kanpalekuan daude, 7.800 metrora.

Espedizio hartako kronikek diotenaren arabera, urriaren 5ean, goizaldeko ordu biak aldera, Loretan eta Troillet kanpamendutik atera eta tontorrerantz abiatu ziren, arineketan kasik. Bitartean, Benoit Chamouxen igoera drama bilakatu da. Berarekin zihoan sherpa bat maldan behera irristatu da. Erorikoa itzela izan da, eta Benoit inpaktaturik dago.

Halarik ere, igoerarekin jarraitzea erabakitzen du, Pierre Royerrekin batera. Suitzarrak gailurretik datoz, eta berak 16:00etan gorakoari ekiten jarraitzen du. Argi dago beranduegi dela gailurrera iristeko, baina Chamouxek bere horretan dirau.

Ordu eta erdi geroago, Royerrek etsi egin zuen, baina Chamouxek ez zuen ezer jakin nahi, eta iluntasunean murgilduta zegoen arren gora segitu nahi du. Gailurretik 200 metro beherago, bi suitzarrek bi frantziarrak ikusten dituzte igoeran, baina azkenean ezinean, atzera egin zuten. Orain jaitsi egin behar dute, baina haizeak gogor jotzen du eta hotzak harrapatu egiten ditu. Ez dute bibaka egiteko ezer.

Kangchenjunga gailurraren tontorrean, zortzi milakoetan bere hamahirugarren arrakasta lortu nahi zuen, baina hurrengo eguneko goizean irratia isilik gelditu zen. Bilaketa taldeak hasi ziren, helikopteroak, hegazkin txikiak igotzen, eta erreskatatzaileek mendiaren magalean begiratu zuten. Ezer ez! Ez zuten ere topatu.

Bi alpinistak ez dira inoiz ere bueltatuko.